Naast de wekelijkse stripkrant geeft uitgeverij LeMan maandelijks ook het damesstripmagazine Bayan Yani uit. De term Bayan Yani wordt in Turkije gebruikt voor zitplaatsen in het openbaar vervoer waar vrouwen ongestoord door mannen bij elkaar kunnen zitten. Het blad is een vreemde eend in de wereld van de strip, op internationaal niveau zelfs uniek te noemen. Het wordt namelijk getekend door en voor vrouwen.
Figret Özdemir, ook van LeMan, stelt Bayan Yani samen. Hij benadert tekenaressen uit eigen gelederen, maar ook daarbuiten, voor bijdragen. Zij zijn vrij in het aanleveren van ideeën en werken die uit op gegeven formats. Enkelen doen dat bij LeMan op de redactie, maar er zijn ook tekenaressen die hun bijdragen vanuit hun woonplek in het buitenland opsturen. De onderwerpen zijn autobiografisch en maatschappijkritisch. Opvallend is de rubriek waarin verschillende tekenaressen ingezonden foto’s van lezers omwerken tot een cartoon.
De acht tekenaressen die het blad tekenen en schrijven leven hier niet van, maar doen dit werk erbij. Elif Nursad Atalan heeft samen met een vriend een galerie en combineert haar werk als striptekenaar met haar werk als beeldend kunstenares. Betül Yilmaz, haar collega, werkt bij LeMan. Als wij hen interviewen zijn Elif en Betül bij LeMan aan het werk voor de volgende Bayan Yani, dat over zo’n week zal verschijnen. Het wordt hun achtste nummer.
De bijdrage van Elif is een autobiografische strip over de leerperiode bij haar vader, die ook kunstenaar is en een galerie bezit op steenworp afstand van haar eigen galerie in Sultanahmet. Zij tekent haar strip met pen en inkt en levert de pagina’s vervolgens in bij de editor, die ze laat inkleuren en in het blad plaatst. Ook haar collega werkt met pen en inkt, maar Betül kleurt haar werk vervolgens zelf in op de computer. Zij maakt voor LeMan autobiografisch werk en publiceert in Bayan Yani stripjes die de spot drijven met het leven van de Turkse vrouw in het algemeen. Zij laat ons haar dagboek zien waarin zij dagelijks tekent wat ze meemaakt met haar man en haar katten. Dit dagboek vormt de basis voor haar werk in LeMan.
De toekomst van Bayan Yani is nog onduidelijk. De tekenaressen schatten de verkoop op 20.000 exemplaren per keer, wat achterblijft bij de verkoop van de LeMan krant, maar die zeker gezien de beperktere en nieuwe doelgroep niet gering is. De tekenaressen willen er graag mee door gaan. Zij zien Bayan Yani als een interessant podium en hebben ideeën genoeg om verder te gaan.
Figret Özdemir, ook van LeMan, stelt Bayan Yani samen. Hij benadert tekenaressen uit eigen gelederen, maar ook daarbuiten, voor bijdragen. Zij zijn vrij in het aanleveren van ideeën en werken die uit op gegeven formats. Enkelen doen dat bij LeMan op de redactie, maar er zijn ook tekenaressen die hun bijdragen vanuit hun woonplek in het buitenland opsturen. De onderwerpen zijn autobiografisch en maatschappijkritisch. Opvallend is de rubriek waarin verschillende tekenaressen ingezonden foto’s van lezers omwerken tot een cartoon.
De acht tekenaressen die het blad tekenen en schrijven leven hier niet van, maar doen dit werk erbij. Elif Nursad Atalan heeft samen met een vriend een galerie en combineert haar werk als striptekenaar met haar werk als beeldend kunstenares. Betül Yilmaz, haar collega, werkt bij LeMan. Als wij hen interviewen zijn Elif en Betül bij LeMan aan het werk voor de volgende Bayan Yani, dat over zo’n week zal verschijnen. Het wordt hun achtste nummer.
De bijdrage van Elif is een autobiografische strip over de leerperiode bij haar vader, die ook kunstenaar is en een galerie bezit op steenworp afstand van haar eigen galerie in Sultanahmet. Zij tekent haar strip met pen en inkt en levert de pagina’s vervolgens in bij de editor, die ze laat inkleuren en in het blad plaatst. Ook haar collega werkt met pen en inkt, maar Betül kleurt haar werk vervolgens zelf in op de computer. Zij maakt voor LeMan autobiografisch werk en publiceert in Bayan Yani stripjes die de spot drijven met het leven van de Turkse vrouw in het algemeen. Zij laat ons haar dagboek zien waarin zij dagelijks tekent wat ze meemaakt met haar man en haar katten. Dit dagboek vormt de basis voor haar werk in LeMan.
De toekomst van Bayan Yani is nog onduidelijk. De tekenaressen schatten de verkoop op 20.000 exemplaren per keer, wat achterblijft bij de verkoop van de LeMan krant, maar die zeker gezien de beperktere en nieuwe doelgroep niet gering is. De tekenaressen willen er graag mee door gaan. Zij zien Bayan Yani als een interessant podium en hebben ideeën genoeg om verder te gaan.
(aut. Mirjam)
 |
| strip van Betül Yilmaz in Bayan Yani #7 |
 |
| autobiografische strip van Elif Nurdan, BY#7 |
 |
| strip van Ipek Özsüslü, BY#7 |
 |
| strip van Ramize Erer, BY#7 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten